Daar zit ik dan. Het is tien uur ’s avonds en ik zit met een kop thee aan de eettafel waar ik de onrust in mijn hoofd van mij af probeer te schrijven. Onrust omdat het nieuwe schooljaar begint. Twee van de vier kinderen starten in groep 6/ klas 4. De oudste gaat naar de brugklas en de jongste start eind september op de kinderopvang. Dit laatste houdt in dat mijn verlof er bijna op zit en ik weer aan de slag moet. Al deze gebeurtenissen zijn mijlpalen op zich en alvorens die van start gaan, moet ik deze een plekje geven. Mijn liefde voor koken, bakken en muziek helpen mij heel erg met ontspannen. Toch heb ik stiekem de hoop dat het schrijven mij nog een stapje verder helpt.
De kinderopvang geeft mij op dit moment de meeste onrust. Het spreekt voor zich dat ik mijn kleine baby enorm zal missen en dat ik het enorm spannend vind dat de zorg van mijn kleine meisje drie dagen in de handen van een ander ligt. De kinderopvang waar wij voor gekozen hebben is een antroposofische opvang. Ik kan hier eerlijk opschrijven dat ik bijzonder weinig af weet van deze pedagogische stroming. Waarom heb je er dan voor gekozen zul je denken. Die vraag stel ik mijzelf ook best vaak. Jorge heeft ervaring met de vrije school en hij is helemaal lyrisch over het onderwijs dat wordt gegeven op dit type school. Ondanks dat Elena slechts een baby is en dus nu pas naar de crèche gaat, hebben wij al moeten nadenken over het vervolg. De basisschool! Waarom nu al? Om een plekje te kunnen bemachtigen op een vrije school moeten wij Elena binnenkort al inschrijven.
Aan mij de taak, weliswaar een taak die ik mijzelf opleg, te duiken in de wereld van de antroposofie, het Rudolph Steiner gedachtegoed en de vrije school. Via Jorge en zijn dochters heb ik natuurlijk het één en ander gehoord en heb ik een keer een drakenbrood gebakken, maar hier blijft het dan ook bij. Ik durf toe te geven dat mijn onwetendheid voortvloeit uit vooroordelen als; krijgen de kinderen wel goed onderwijs?, mogen de kinderen zelf bepalen wat zij doen?, sluit het onderwijs aan op het ‘echte’ leven?, worden de kinderen wel genoeg uitgedaagd? , is het niet te zweverig?, voert creativiteit de bovenhand? en ga zo maar door. Daarnaast zit Zoí op een openbare basisschool – die overigens erg fijn is en Zoí het daar erg naar haar zin heeft – en dat is wat ik ken.
Ik weet nog niet goed waar ik zal en moet beginnen, maar ik weet wel zeker dat ik mij zal verdiepen in de wereld van de antroposofie.
Mochten er lezers zijn die bekend zijn met deze voor mij nog onbekende wereld, dan hoor ik het graag. Alle tips zijn welkom! Op mijn beurt zal ik gaan schrijven over deze zoektocht.
Christina Food Life 